Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή που οι λέξεις που έχουμε μάθει δεν είναι ικανές να εκφράσουν αυτά που θέλουμε.
Ίσως σε κάτι τέτοιες στιγμές, η σιωπή να είναι η καλύτερη απάντηση. Γιατί, όπως λένε, η σιωπή είναι χρυσός.
Δυστυχώς, στους περισσότερους μάς έλαχε να ζούμε σ’ ένα χαοτικό και θορυβώδες αστικό περιβάλλον, όπου η σιωπή δεν φαίνεται να βρίσκει εύκολα θέση.
Αντίθετα, στο φυσικό περιβάλλον, ιδιαίτερα δε στα βουνά, μπορεί κανείς να τη βρει ακόμα σε αφθονία.
Τα βουνά στέκουν αμίλητα και σιωπηλά, προσφέροντας όλα τα πολύτιμα δώρα τους σ’ εκείνους που είναι έτοιμοι να τα δεχτούν.
Η ομορφιά των βουνών είναι σιωπηλή. Δεν αποζητά το θαυμασμό των αγνώστων, δεν επιδιώκει να τραβήξει το ενδιαφέρον των ανθρώπων.
Η ομορφιά των βουνών μένει σιωπηλή. Δεν έχει το άγχος της επιβεβαίωσης από κανέναν, ούτε την αλαζονεία της επίδειξης.
Είναι εκεί έξω, αφανής, περιμένοντας εκείνους τους ανθρώπους που θα μπορέσουν να την βιώσουν αυθεντικά σε όλο της το μεγαλείο.
Κι εγώ είχα την τύχη να γίνω κοινωνός αυτής της βιωματικής διαδικασίας από τα πρώτα μου βήματα στις πλαγιές των βουνών.
Ορεινά τοπία απομονωμένα, αυθεντικά, άγρια, βυθισμένα στη σιωπή της εγκατάλειψης, που γέννησαν αμέτρητα συναισθήματα στην ψυχή μου και ένα δίλημμα στο μυαλό μου.
Τέτοιους θησαυρούς πρέπει να τους κρατάς για τον εαυτό σου ή να τους μοιράζεσαι με όσους περισσότερους συνανθρώπους σου μπορείς;
Πολλοί, φαντάζομαι, θα έχετε βρεθεί αντιμέτωποι μ’ αυτό το δίλημμα. Για μένα, πάντως, η απάντηση ήρθε στο μυαλό μου άμεσα και αβίαστα.
Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου;